Wydać własny tomik poezji? Nawet o tym nie myślałam. Stało się to całkiem spontanicznie. Facebook stał się szufladą, do której wrzucałam codzienne impresje. Na gorąco, bez intelektualnego ślęczenia i szlifowania słów. To co powstawało było słowem rzuconym na wiatr. Tym, co wracało i było bezcenne, to reakcje moich znajomych i przyjaciół. Komentarze nawet jednego człowieka wywoływały moje wzruszenie. To pozwalało ośmielać się i dzielić poruszeniami serca regularnie. Wierszom nieodłącznie towarzyszą moje zdjęcia. Czasem to, co na zdjęciu jest impulsem do pisania. Innym razem słowa nadlatują a obraz znajduję spośród wcześniej zrobionych zdjęć. Zachwyca mnie leżący na ziemi kwiatek, śnieg na gałęzi, szara ścieżka ze zgubionym ptasim piórem. To dzięki Wam jest ten pomysł na tomik. Jest to krok w nieznaną i fascynującą przygodę ze słowem. Bez celu, tak jak lubię i jak w tańcu z zamkniętymi oczami, tak jak kocham. Jeśli bliski jest Ci mój świat, możesz go mieć na wyciągnięcie ręki. Dziękuję, że pomożesz mi w spełnieniu tego bardzo cichego marzenia.