To był piękny, słoneczny dzień. Bawiliśmy się na dworze, jak zawsze. Dzieci biegały pełne energii, aż w końcu udało mi się ich przekonać do wspólnego robienia zamku z piasku. Budowaliśmy, a Lenka zawsze dbała o detale – zbierała kwiatki, by przyozdobić naszą pracę. To taka nasza Księżniczka, która dba o wszystko i o wszystkich. Wzięła foremkę i powiedziała, że idzie nalać wody, by podlać kwiatki. Nikt, by się nie spodziewał, że za kilka sekund wydarzy się wypadek.. Wypadek, który będziemy pamiętać do końca życia. 

Babcia Lenki niosła garnek z wrzątkiem, gdy Lenka wpadła na nią. Potworny krzyk, płacz, wołanie.. Wbiegłam do domu. Babcia zdążyła ściągnąć z Lenki bluzkę, a z ciałka Lenki zwisała już skóra. Chwyciłam ją i szybko zaczęłam polewać wodą, krzycząc by wezwać karetkę. Lenka płakała i krzyczała, ze strasznie ją boli. Pogotowie przyjechało bardzo szybko, za chwilę przyleciał helikopter. Pierwszy raz widziałam takie cierpienie dziecka, gdzie nie mogłam jej w żaden sposób pomóc. Serce pękło mi w tym momencie na milion kawałków. Podali jej morfinę i już wtedy byłą nieświadoma, taka bezbronna. Dojechaliśmy z mężem do Zielonej Góry, bo tutaj ją zabrali. Do szpitala w całej dobie koronawirusa może wejść tylko jeden rodzic, więc weszłam ja – mama. Wywieźli ją na łóżku, gdzie już z daleka słyszałam jak mnie woła. Przewieźli nas na oddział Chirurgii Dziecięcej, gdzie jesteśmy do dzisiaj. Pierwsze trzy doby były straszne. Cały czas na morfinie, spuchnięta buzia. Lenka cały czas spała, nie chciała jeść, pić, rozmawiać.. Pierwsza zmiana opatrunków i informacja od lekarza – oparzenia II i III stopnia, które obejmują buzię, szyję, klatkę piersiową, barki i rączkę. Łącznie ok 10-12% ciałka. Tutaj również po raz pierwszy pojawiło się słowo – przeszczep. Słowo, które nigdy nie było mi znane i chyba którego nie chciałam poznawać. Lekarze powiedzieli, że musimy czekać jak organizm będzie reagował. Lenka przez kolejne dni zaczęła pić, trochę jeść w ilościach mikroskopijnych. Nie chciała z nikim rozmawiać, a każdy widok lekarza i pielęgniarki sprawiał ogromną panikę i płacz. I przyszła kolejna zmiana opatrunku. Już pod narkozą, by lekarze mogli dokładnie ocenić stan ran. Pojawiła się nadzieja – rany na buzi i klatce piersiowej goją się dobrze. Natomiast szyja i bark gorzej. Dalej musimy czekać.. Lekarze robią wszystko, by uniknąć przeszczepu, bo miejsce w którym rany są głębokie są ciężkie do jego wykonania. 

Już teraz wiemy, że długa droga przed nami. Maści, opatrunki, rehabilitacja, którą Lenka będzie musiała mieć to wydatki, które na pewno na nas czekają. Gdyby ktoś chciałby nas wesprzeć symboliczną złotówką będziemy bardzo wdzięczni.