Cześć, jestem Klaudia. Mam 29 lat, dwójkę małych dzieci, kochającego męża i pracę jako terapeutka w przedszkolu.Wiodę szczęśliwe życie pełne energii, a w głowie mam mnóstwo planów i marzeń na przyszłość.

Nic nie zapowiada koszmaru,który wydarzy się za kilka miesięcy...

Od listopada 2023r. stopniowo narastał u mnie ból pleców. Na początku był on dość delikatny,jednak nie przechodził, także zaczęłam chodzić po lekarzach i fizjoterapeutach. Usłyszałam, że to efekt nadwyrężenia i przepracowania. Z tą myślą żyłam przez kolejne miesiące. Wizyty u fizjoterapeuty początkowo pomagały, jednak musiałam zwiększać ich częstotliwość co wiązało się z dużymi wydatkami. I tak od listopada 2023r. do czerwca 2024r. chodziłam już regularnie do różnych specjalistów, jednak ból coraz szybciej powracał. Próbowałam wszystkiego co zalecali mi lekarze: ćwiczenia na kręgosłup, leżenie na acumacie, chodzenie z kołnierzem, przyjmowanie coraz silniejszych leków na morfinie...

Mimo wykonanych badań nie wykryto nic niepokojącego,a lekarze i fizjoterapeuci przystawali przy swoim,że jestem przepracowana...

Z czasem ból zaczął być nie do zniesienia. Noce stały się koszmarem, który trwał kilka tygodnii. W końcu otrzymałam skierowanie na rezonans. Wtedy wszystko się zaczęło...

I tak, gdy w środę miałam rezonans usłyszałam, że wyniki będą za 2 tyg,jednak otrzymałam je już po 22 godzinach! To wtedy zrozumiałam,że coś jest nie tak. Weszłam w tryb wojowniczki i postanowiłam,że już nie dam się nikomu spławić !

Wyniki rezonansu były bardzo niepokojące: guz o dużym stopniu złośliwości, mierzący ponad 4cm na kręgosłupie z licznymi naciekami.

W piątek pojechałam ze skierowaniem na kartę DILO do szpitala w Gdańsku.

Otrzymałam szybki termin do onkologa. Usłyszałam podejrzenie CHŁONIAKA i skierowanie do szpitala. Wykonano biopsję, następnie leżałam przez tydzień na radioterapii. Na szczęście to znacznie wyciszyło mój nocny ból. Wróciłam do domu i czekałam na wyniki biopsji. Mój przypadek jest tak rzadki,że był badany przez szpital w Gdańsku oraz w Warszawie,gdyż lekarze nie byli w stanie określić dokładnego podtypu mojego nowotworu.

Otrzymałam wyniki.....

Okazało się,że to nie CHŁONIAK tylko bardzo rzadki złośliwy nowotwór MIĘSAK, nieszczęśliwie zlokalizowany w kręgosłupie! Powiedziano mi,że jest nieoperacyjny i jedyne co można zrobić to poddać się chemioterapii oraz miesięcznej terapii protonowej w Krakowie. Jednak to wszystko jest zaleczaniem, nie leczeniem! To wszystko to jedynie wydłużanie mojego życia, którego pozostało mi może kilka lat!

Moje życie w jednej chwili rozpadło się na kawałki! Jak to możliwe?! To był tylko ból pleców! Przecież lekarze zapewniali mnie,że to przez przepracowanie! Jaki rak ?! Co teraz ? Gdzie szukać pomocy ? Co z moimi dziećmi?

Nie życzę nikomu, aby musiał przeżywać to co ja wtedy :( . Jednego dnia otrzymałam diagnozę o poważnej chorobie jednocześnie dowiadując się, że nie da się mnie wyleczyć i za kilka lat moje dzieci zostaną osierocone...

Postanowiłam,że się nie poddam,bo nikt nie będzie mi mówił, że za kilka lat moje dzieci stracą mamę! I tak własnymi siłami znalazłam neurochirurga,który 12 listopada podejmie się operacji usunięcia guza z kręgosłupa. Bardzo się ucieszyłam. Zobaczyłam światełko w tunelu.

Jest to jednak bardzo ryzykowna operacja,która może zakończyć się różnie...Niestety nie mam już wyjścia, gdyż jestem już po 2 najsilnijeszych chemiach,które bardzo mnie osłabiły. Po każdej z nich doświadczyłam koszmarnych skutków ubocznych. Mimo chemii rak postępuje. Trzeba działać !

Niestety w Polsce nie znajdę już pomocy na wyleczenie. Po operacji czekają mnie kolejne liczne badania,które sięgają dziesiątek tysięcy oraz koszmarnie drogie leczenie za granicą.

Tyle razy pomagałam innym w takiej sytuacji angażując się całym sercem. Nigdy nie pomyślałabym,że teraz to ja będę potrzebowała czyjejś pomocy...długo zwlekałam z decyzją założenia zbiórki,ale wiem,że bez tego nie przeżyję. Bez Waszej pomocy pewnego dnia po prostu odejdę z tego pięknego świata zostawiając moje dwie kochane,malutkie córeczki. One nie zasłuży na taki los :( Jak mam im wyjaśnić,że za kilka lat ich mama umrze?

Nie godzę się na to ! Po prostu nie godzę! Walczę każdego dnia. A Was BŁAGAM. Nie pozwólcie mi umierać.

Dziękuję wszystkim za każdą najdrobniejszą pomoc jaką otrzymałam. 🥹