HMMM TAK NAPRAWDĘ NIE WIEM OD CZEGO ZACZĄĆ.

ZA KAŻDYM RAZEM, JAK LITERKI ZACZYNAŁY POJAWIAĆ SIĘ SPOD MOICH PALCÓW, CZUŁAM

SIĘ JAK ŻAŁOSNA, JĘCZĄCA BUŁA. ILE MOŻNA NARZEKAĆ I PŁAKAĆ? A Z DRUGIEJ STRONY,

JAK SIĘ NIE MA NIC DOBREGO DO POWIEDZENIE, TO...? ALE JUŻ MAM, WIĘC I

OPOWIADAM. O MOJEJ "PRZYGODZIE" Z NACIĄGACZEM I OSZUSTEM, KTÓRY

SPRAWIŁ, ŻE ODECHCIAŁO MI SIĘ ŻYĆ, PEWNIE JUŻ WIECIE. ODEBRAŁ MI WSZYSTKO.

RADOŚĆ, NADZIEJĘ, WIARĘ. NIE CHCIAŁO MI SIĘ NIC, NAWET WSTAWAĆ Z ŁÓŻKA. WYRWAŁ

MI SERCE. JAK MOŻNA BEDAC SAMEMU OSOBA NIEPEŁNOSPRAWNĄ, TAK OSZUKIWAĆ I RANIĆ

INNYCH? ZUPEŁNIE ZANIEDBAŁAM ZRZUTKĘ, KTÓRA BĄDŹ CO BĄDŹ MA MI DAĆ NOWE ŻYCIE,

NOWĄ TWARZ I ZĘBY ORAZ POPRAWIĆ JAKOŚĆ ŻYCIA. DLATEGO MUSZĘ WALCZYĆ, SCHYLIĆ

GŁOWĘ, WSTYD SCHOWAĆ DO KIESZENI I PROSIĆ O POMOC.

POD KONIEC STYCZNIA RODZINĘ DOPADŁ COVID. WSZYSTKICH ZMOGŁO. DOCHODZIŁAM DO SIEBIE PRZESZŁO MIESIĄC. NIE DOŚĆ, ŻE MAM OBNIŻONĄ ODPORNOŚĆ PRZEZ LEKI, BRAK SIŁ PRZEZ ZIARNINIAKA, TO

JESZCZE TO DIABELSTWO WYPŁUKAŁO ZE MNIE RESZTKI SIŁ. NIE BYŁO DOBRZE, TAK

SERIO, SERIO NIE BYŁO. POJAWIŁY SIĘ BARDZO ZŁE I NIEDOBRE MYŚLI. ODSUNĘŁAM SIĘ

OD WSZYSTKICH, NIE JADŁAM, NIE SPAŁAM. I BYŁO MI ABSOLUTNIE WSZYSTKO JEDNO. NIE

UMIAŁAM SIĘ PODNIEŚĆ, A MOŻE JUŻ NAWET NIE CHCIAŁAM. KOLEJNE POBYTY W SZPITALU,

PODAWANIE LEKÓW, BADANIA... NIE WIDZIAŁAM SENSU DZIAŁANIA. CO DZIEŃ PATRZYŁAM W

LUSTRO I CHCIAŁAM JE ZBIĆ. OMIJAŁAM WSZYSTKIE. DZIURA W TWARZY, WŁOSY, KTÓRE

POPRZEZ LEKI PRZERZEDZIŁY SIĘ I WYGLĄDAJĄ JAK PTASIE PIÓRA I PUCH, DRĘTWIENIE UST,

PRAWIE TOTALNA GŁUCHOTA, WIECZNIE ŁZAWIĄCE OCZY ( I WIDMO UTRATY OKA, PRZEZ

BRAK OPARCIA/STELAŻU KOSTNEGO, KTÓRY ZOSTAŁ „ZJEDZONY” PRZEZ CHOROBĘ), ŁAMIĄCE

SIĘ ZĘBY, BÓLE STAWÓW, BÓLE GŁOWY, BÓLE KOŚCI, BRAK PIERSI, PRZEPUKLINA KRESY

BIAŁEJ, NUDNOŚCI, ZAWROTY GŁOWY... I JA MAM DOPIERO 45 LAT? SERIO? JAK CHCIEĆ

TAK ŻYĆ? JAK WYKRZESAĆ Z SIEBIE RADOŚĆ, KTÓRA KIEDYŚ BYŁA MOIM ZNAKIEM

ROZPOZNAWCZYM? JEDNAK NADAL CHCE. I TO CHOLERNIE BARDZO CHCE ŻYĆ! JUŻ NIE

PAMIĘTAM CO ZACZĘŁO MNIE DŹWIGAĆ. MOŻE DZIECI? MOŻE MÓJ MICHAŁ, MOŻE

PRZYJACIÓŁKA Z PIĘTRA, MOŻE RESZTA RODZINY I PRZYJACIÓŁ? A MOŻE WSZYSCY NARAZ?

BARDZO POWOLI, KROK ZA KROKIEM STAWAŁAM I ODZYSKAŁAM SIEBIE. WRACAŁY CHĘCI,

WRÓCIŁA CHĘĆ WALKI I POWOLI ZACZĘŁA WRACAĆ NADZIEJA. KONIEC MARCA WDROŻONO MI

KOLEJNY LEK. EBETREXAT. NIESTETY SKUTKI UBOCZNE LEKU, SĄ NADER TRUDNE. ALE

CZEGO MOGŁAM SIĘ SPODZIEWAĆ? CHEMIA TEZ NIE SPRAWIAŁA, ŻE CZUŁAM SIĘ

FENOMENALNIE. ZASTRZYK CO TYDZIEŃ, W PIĄTEK, PÓŹNIEJ DWA DNI WYJĘTE Z

ŻYCIORYSU. BÓL STAWÓW, TEMPERATURA, MDŁOŚCI, ZMĘCZENIE I OGÓLNIE DO DUPY. ALE

POMAGA! TO NAJWAŻNIEJSZE. WIĘC BIORĘ I DO CZASU, AŻ LEKARZ NIE POWIE INACZEJ,

BRAŁA BĘDĘ. POMIMO.

W KWIETNIU USŁYSZAŁAM WRESZCIE MAGICZNE SŁOWO. REMISJA. WEZWANIE NA ODDZIAŁ LARYNGOLOGICZNY, CELEM USTALENIA POBYTU W ZWIAZKU Z OPERACJA ZATOK. JA PIÓRKUJE, UNOSIŁAM SIĘ NAD ZIEMIA. 11.05. 11.05 PROSZĘ STAWIĆ SIĘ NA IZBIE PRZYJĘĆ . I STAWIŁAM SIĘ! 12.05 ZABIEG. NIE SPAŁAM CAŁĄ NOC,

PODEKSCYTOWANA ŁAZIŁAM KORYTARZAMI SZPITALA. JEDNAK RANKIEM DOWIEDZIAŁAM SIĘ,

ŻE JEDNAK PRZEŁOŻYMY ZABIEG NA PONIEDZIAŁEK, BO ZBYT POWAŻNY, BY ZOSTAWIĆ MNIE

ZARAZ PO OPERACJI NA WEEKEND SAMĄ. NIE SZKODZI, NIC NIE SZKODZI, POCZEKAM! W

PONIEDZIAŁEK, TUŻ PO 8 RANO, PRZEBRAŁAM SIĘ W SUPER PIZAMNE OPERACYJNA, TZW

GOŁODUPKE. A JUŻ 20 MINUT PÓŹNIEJ SIEDZIAŁAM ZAPŁAKANA W ZABIEGOWYM. ZDJĘTO

MNIE Z PLANU ZABIEGOWEGO, PONIEWAZ MAM ZA WYSOKIE CUKRY I ANESTEZJOLODZY

OBAWIAJĄ SIĘ, ŻE WPADNĘ W ŚPIĄCZKĘ A SAMA OPERACJA BĘDZIE BEZ SENSU, BO PRZY

TAKICH CUKRACH NIC SIĘ GOIĆ NIE BĘDZIE. WYŁAM JAK PIES, DOSŁOWNIE. ZAWODZIŁAM

ZE ZŁOŚCI, ŻALU, ROZCZAROWANIA, BÓLU WRĘCZ FIZYCZNEGO. ALE NIC TO ZMIENIĆ NIE

MOGŁO, SPAKOWAŁAM SIĘ I JESZCZE TEGO SAMEGO DNIA BYŁAM W DOMU. ZNÓW TO SAMO.

PONOWNE PYTANIA W GŁOWIE, CO JA KOMU ZROBIŁAM, ZA CO JESTEM TAK „KOPANA” PRZEZ

LOS, ŻE TO PRZECIEŻ NIE JEST MOŻLIWE, ŻEBY JEDNA OSOBA DOSTAWAŁA CIĄGLE

CHOLERNE CIĘGI. I ZNÓW CZEKANIE, CZEKANIE I CZEKANIE NA JAKĄKOLWIEK WIADOMOŚĆ.

BADANIA, LEKI, ZDYCHANIE, CHWILE DOBREGO SAMOPOCZUCIA I TAK W KOŁO. DZIŚ, TJ

18.07 PODANO MI NOWY TERMIN ZABIEGU I POMIMO TEGO, ŻE JEST ODLEGŁY, TO CIESZĘ

SIĘ Z NIEGO JAK DZIECKO! 28.08 MAM SIĘ STAWIĆ W SZPITALU. CUKRY SPADŁY (NO

PRAWIE :P) WIĘC TERAZ JUŻ NIC NIE STOI NA PRZESZKODZIE, BYM MOGLA BYĆ

OPEROWANA. PRAWIE NIC, ALE TO AKURAT JEST TA „NAJPROSTRZA” RZECZ. PIENIĄDZE.

PRZECIEZ ONE NIE MOGĄ STANĄĆ NA DRODZE DO ZDROWIA, PRAWDA? PRAWDA!

DZIŚ JUŻ JAŚNIEJ PATRZĘ W PRZYSZŁOŚĆ. UŚMIECHAM SIĘ CZĘŚCIEJ, A NAWET CZASAMI SPOTYKAM

SIĘ Z LUDŹMI! TAK, TO SPORY KROK. POTRAFIĘ, JUŻ Z RADOŚCIĄ WYJŚĆ Z DOMU, ZROBIĆ

ZDJĘCIA, KTÓRE ZAWSZE SPRAWIAŁY MI PRZYJEMNOŚĆ, CZY NAPISAĆ COŚ, DO MOJEGO

SEKRETNEGO PAMIĘTNIKA ;) KAŻDY DZIEŃ PRZYBLIŻA MNIE DO OSIĄGNIĘCIA RÓWNOWAGI.

KAŻDEGO DNIA ODZYSKUJE WIĘCEJ SIEBIE.

TU I TERAZ CHCIAŁABYM PODZIĘKOWAĆ WSZYSTKIM TYM, KTÓRZY POMIMO MOJEGO ZACHOWANIA NADAL SĄ PRZY MNIE, MARTWIĄ SIĘ I ZNOSZĄ TO CO POTRAFIĘ WYPRAWIAĆ. OBIECUJĘ, ŻE BĘDĘ STARAŁA SIĘ, ABY BYŁO JAK NAJMNIEJ ROLLERCOASTERÓW. DZIEKUJE WSZYSTKIM ZA DOBRE SŁOWO, ZA WSPARCIE, KTÓRE

CZUJE NA KAŻDYM KROKU. DZIEKUJE TEZ ZA POMOC TA FIZYCZNĄ, FINANSOWA. BEZ NIEJ

NIE MAM SZANS NA OPERACJE.

WSZYSCY JESTEŚCIE MOIMI CHODZĄCYMI MAŁYMI CUDAMI.

BAAAARDZO DZIĘKUJĘ I PAMIĘTAJCIE, KOCHAM WAS WSZYSTKICH BARDZO MOCNO!