Oboje z mężem od dziecka chorujemy. Mój mąż Jarek na achondroplazję, ja choruję na przepuklinę kręgosłupa oponowo-rdzeniową, jestem już po 21 operacjach, 11 lat temu amputowano mi lewą stopę. Mimo wielu życiowych trudności tworzymy szczęśliwy związek - jesteśmy dla siebie wsparciem od 17 lat, poza sobą nie mamy nikogo.

Nasze życie zmieniło się 2 lutego 2021r. – mój mąż zasłabł nagle podczas zakupów. Karetka na sygnale odwiozła go do szpitala, postawiona diagnoza była druzgocąca – rozległy udar niedokrwienny prawostronny. Dodatkowo zdiagnozowano u niego niedrożność tętnic. Przez kilka tygodni Jarek pozostawał w szpitalu, w afazji poudarowej - nie mówił, nie ruszał prawą ręką i nogą, nie było z nim kontaktu.

Po kilku tygodniach nastąpiła powolna poprawa – mąż zaczął mnie rozpoznawać, powoli mówić, poruszać kończynami. Lekarze dają mu dobre rokowania – jeśli rozpoczniemy długotrwały i kosztowny proces rehabilitacyjny.

Oboje jesteśmy osobami niepełnosprawnymi, po udarze męża musiałam zrezygnować z pracy, która była naszym jedynym zarobkiem. Ja również wymagam ciągłej rehabilitacji, szczególnie jeśli chcę być wsparciem dla mojego męża. Sami nie jesteśmy w stanie wygrać walki o nasze zdrowie, dlatego zwracamy się do Was z prośbą o pomoc.