Witam.

Od ponad 4 lat walczę wszystkimi znanymi mi sposobami z silnym bólem pleców i nóg wywołanym uszkodzeniem kręgosłupa w odcinku lędźwiowym od L4 do S1. Niestety żadne z małoinwazyjnych metod, zarówno konwencjonalnych jak i niekonwencjonalnych nie przyniosły efektu, a jedynie pochłonęły wszelkie posiadane oszczędności. Od września 2019 roku nie jestem w stanie wykonywać żadnej pracy. Nie mam żadnego dochodu,  przez co budżet, zarówno mojego gospodarstwa domowego jak i gospodarstw mojej najbliższej rodziny został mocno nadwyrężony. W związku z czym,  ostatecznością, ale i ratunkiem miała być operacja w maju 2020r. Niestety ,"nie udała się" czego następstwem była poprawka, która również "się nie udała".

W wyniku tych operacji moja i tak już znikoma mobilność pogorszyła się, a ja zostałem zmuszony do przyjmowania najsilniejszych, narkotycznych  leków przeciwbólowych, aby móc "istnieć".  W następstwie operacji nie jestem w stanie wykonywać najprostszych prac. Ból sprawia nawet leżenie w łóżku. Do większości podstawowych czynności potrzebuję pomocy, zaczynając od podniesienia się z łóżka. 

Po kilku miesiącach walki i po obu nieudanych operacjach, zdecydowałem się na operację wykonaną w prywatnej klinice.  Była to bardzo trudna decyzja, szczególnie znając sytuację finansową swojej rodziny. A zarazem ostatnia szansa na powrót do zdrowia, do rodziny, po prostu do normalności. Szansa powrotu do dzieci i czynnego udziału w ich życiu. Rozpoczęcie od nowa pracy, zapewnienia mojej rodzinie  środków do życia. 

Sama operacja kosztowała ponad  40 tys. zł. Była to kwota, której nie byłem w stanie sam zapłacić.  Pieniądze na operację udało się zorganizować dzięki przyjacielowi, który przekonał mnie do tej operacji i pożyczył na nią pieniądze.

 Była to dobra decyzja, ponieważ trzeba było naprawić i posprzątać następstwa poprzednich operacji. Nie jest jednak powiedziane, że już będzie dobrze. Zarówno zmiany wynikające z samych operacji jak i przedłużający się czas ich istnienia, spowodowały dość ciężkie zmiany w moim organiźmie. W

alka wciąż trwa, a zwiększające się ciągle długi nie pomagają w tej nierównej walce, zwłaszcza psychicznie. Rehabilitacja potrwa jeszcze minimum pół roku, a regeneracja nerwów nawet 2 lata. Gdybym był sam, przetrwałbym, ale niestety ta cała sytuacja odbija się również w dużym stopniu na moich dzieciach i małżonce, a to mnie  boli najbardziej. Nie było mi dane jeszcze trzymać mojego synka na rękach, a niedługo będzie już taki duży, że będzie podnosił mnie. Jestem człowiekiem dumnym, który na wszystko co ma zapracował sam. Jednak mój stan zdrowia i dobro mojej rodziny zmusiło mnie do podjęcia decyzji, aby prosić Was o pomoc. Z góry dziękuję wszystkim, którzy zdecydują się wspomóc mnie i moją rodzinę oraz tym, którzy nam dobrze życzą. Dziękuję i pozdrawiam.