OCAL POETYCKIE KROKI NA URODZINY

„Zrób wszystko co możesz aby uniknąć operacji wszczepienia endoprotezy biodra ponieważ jest mała szansa że zabieg uda się. Jesteś mocno powykrzywiana, pogłębiona lordoza kręgosłupa, rotacja miednicy i Twoje przykurcze sprawiają, że po operacji prawdopodobnie nie będziesz miała siły wstać z łóżka ponieważ zabieg osłabi Cię jeszcze bardziej. Pamiętaj też, że Twoja lewa sparaliżowana ręka nie ułatwia sprawy,” powiedział niedawno mój fizjoterapeuta. Moja pierwsza reakcja – szok ale potem…. Wdzięczność. Wreszcie ktoś odważył się powiedzieć prawdę bez dawania złudniej nadziei.

Zdecydowałam się na założenie tej zbiórki po usłyszeniu słów powyżej.

Moi drodzy.

Niezależnie w którym momencie trafiliście na tę zbiórkę w dzień moich 41 urodzin (10 maja) czy kilka dni później już teraz DZIĘKUJĘ WAM.

Dzięki hojności darczyńców z poprzedniej zbiórki walka o sprawność biodra trwa nadal.

Udało mi się zorganizować wyjazd na turnus rehabilitacyjny.

Cel na teraz

Chcę utrzymać wszystkie osiągnięte efekty i nie pozwolić by moje uroczo trzaskające biodro

i sztywna stopa (o jak ona mnie nie lubi) zabrały mi szansę na powstawanie o jeden raz więcej niż przewracanie się. Marzę skrycie aby spotkań z twardym chodnikiem było coraz mniej

Pracuję nadal i nie zamierzam przestać.

Jesteśmy teraz w trakcie matur, które przeżywam razem z moimi uczniami. Służę również moim doświadczeniem ósmoklasistom, którzy czekają na wskazówki na ostatniej prostej i dziękuję Bogu że dał mi talent uczenia nawet jeśli jest to kosztem krzywych uśmiechów na ulicy z powodu mojego pingwinowego chodzenia.

Niektórzy mówią, że chodzę jak kaczka (przyzwyczaiłam się już do tych słów). Mimo to z całych sił pragnę ocalić mój chód.

Niestety moje dochody są zbyt małe abym mogła sama sfinansować regularną rehabilitację. Jest mi ona niezbędna ponieważ wielu ćwiczeń nie jestem w stanie wykonać poprawnie bez nadzoru rehabilitanta a nie chcę sobie zaszkodzić. 

Z góry dziękuję wszystkim którzy zamienią urodzinowe kwiatki i inne materialne drobiazgi na złotówki = minuty rehabilitacji i pomogą mi ocalić cud chodzenia. 

W zadumie dnia codziennego nadal piszę wiersze. Poniżej jeden z nich

***

Urodziłam się

po to by

pomagać,

dlatego nie dostałam od Boga sprawnych rąk

by nie udawać

i nóg

by uczyć się zawsze

o jeden raz więcej wstawać

niż przewracać się.

Urodziłam się

po to by

dawać,

może dlatego mam dwa serca

i czasem twardo na ziemię spadam.

Urodziłam się

po to by

zostawić ślad,

może dlatego nie umiem

nie wysyłać słów

w przestrzeń.

Urodziłam się

po to by rozwijać

talent,

ukryty,

przed światem

do pokazania

w utajnionym czasie,

by

zostać zapamiętana

na dłużej niż ślad na piasku

życia.