Dzień Dobry, założyłam tą zbiórkę trochę wbrew swojej woli, ponieważ my z Arturem zawsze musieliśmy radzić sobie sami i robiliśmy to.. ale..

Dnia 25 października 2021 o godzinie 21:00 posypał się cały Nasz świat.

Artur po zatrzymaniu krążenia, akcji serca oraz z brakiem oddechu po dość długiej reanimacji trafił do szpitala. Diagnozy dlaczego to się stało nie ma do dnia dzisiejszego, czyli ponad miesiąc od zdarzenia.. Są tylko przypuszczenia - może to nadciśnienie na które choruje połączone z nadwagą oraz paleniem papierosów? - a może to covid-19 który w kwietniu b.r. zrobił spustoszenie w organizmie? - a może to i to ? Nic nie jest pewne. Badania nie wykazały ani zawału, ani wylewu , ani udaru.. to co to było? Dlaczego się zdarzyło?

Lekarze podjęli decyzję o wprowadzeniu Artura w śpiączkę farmakologiczną. Walczyli o jego życie - o przywrócenie prawidłowej pracy serca oraz przywrócenie krążenia. W stanie śpiączki udało się ustabilizować go na tyle aby próbować go wybudzić. Było kilka prób wybudzenia. Przy którejś się udało. Artur obudził się świadomy co bardzo Nas wszystkich podniosło na duchu. Ale co dalej? Przecież nadal oddycha za Niego respirator. Po kolejnych dobach lekarze przeprowadzili zabieg tracheotomii żeby pomóc mu wyjść z respiratora.. to także było dobre rozwiązanie, bo po kilku dniach udało się odzyskać zupełnie samodzielny oddech.

Mój narzeczony już od miesiąca leży na oddziale intensywnej terapii - OIOM.

Jest świadomy i rozumie polecenia. Na prośbę potrafi ruszyć rękoma oraz nogami ale..

Ale przez tak długie niedotlenienie nie ma siły a rehabilitacja i fizjoterapia szpitalna nie jest na tyle intensywna aby poprawić jego stan. Lekarze proszą o załatwienie ośrodka opiekuńczo - rehabilitacyjnego aby dać mu jak największe szanse na wyjście z tego stanu. Trwają przygotowania pacjenta aby mógł bezpiecznie opuścić OIOM.

Ośrodki na NFZ póki co rozkładają ręce mając pełne obłożenie i listy oczekujących. Prywatny ośrodek to ogromne miesięczne koszty.

Teraz trochę o Nas..

Poznaliśmy się z Arturem prawie 5 lat temu. Ja jako samotna matka 3-letniej dziewczynki, On jako samotny tata 12-letniego syna. Tak bardzo się dogadywaliśmy i wymienialiśmy doświadczeniami życiowymi, że mimo wielu przeszkód postanowiliśmy spróbować poskładać prawdziwą i pełną rodzinę dla Nas i Naszych dzieci. Wymagało to wielu wyrzeczeń ze strony każdego z Nas. Znajomi nie wróżyli zbyt dobrze. Mówili, że to nie przetrwa. Daliśmy radę!  Zawsze powtarzaliśmy sobie:  „..damy radę, bo miłość i szczęście łączy wszystko. Nawet rzeczy na pozór niemożliwe..”. Wtedy zaczęła się lawina nieszczęść.. jak tylko zaczęliśmy być szczęśliwi zdarzało się coś takiego co nie pozwalało się cieszyć byciem razem tylko trzeba było zacisnąć zęby i walczyć z okrutnym losem.. Przezwyciężyliśmy naprawdę dużo.. Co chwilę los rzucał Nam kłody pod nogi.. ale byliśmy w tym wszystkim razem na dobre i na złe..

Ja nie widzę świata bez Niego, a On nie wyobrażał sobie już życia beze mnie. Byliśmy jak jedno.

Ba! Nadal jesteśmy, bo ja każde możliwe wejście do szpitala wykorzystuje w pełni. On wie, że ja tam jestem. Reaguje na mnie i potrafi nawet się uśmiechnąć i dać buziaka na odległość! Jak jestem u Niego samodzielnie prowadzę minimalną rehabilitację, której nauczyła mnie pielęgniarka oddziałowa jak i moje wcześniejsze doświadczenia.

Kiedy pojawił się na świecie COVID-19 ja straciłam pracę a dzieci przeszły na naukę zdalną. Artur mówił : „…zostań z dziećmi w domu. Zajmij się nimi i niczym się nie martw. One Ciebie potrzebują TU w domu…”

Tak minął rok pandemii później wakacje kiedy dzieci w wieku szkolnym już nie mają dyżurów aby zapewnić im opiekę, więc podjęliśmy decyzję że dopiero po wakacjach zacznę szukać pracy. Od września szukałam pracy bardzo intensywnie, bo byłam przygnębiona tym siedzeniem w domu i tym, że on musi pracować więcej aby utrzymać Nas wszystkich. Wszędzie gdzie byłam w grę wchodziła praca zmianowa, czego nie można było pogodzić z trybem pracy Artura ani z dziećmi. Artur jest pracownikiem firmy KOMANDOR. Z racji stażu i doświadczenia w tej firmie potrafi z kawałków płyt laminowanych zrobić ludziom dzieło sztuki (szafę na wymiar/zabudowę) z którego wszyscy są zadowoleni i jest czym się pochwalić.

Teraz kiedy on jest tam i nie pracuje, ja z dziećmi zostaliśmy bez dochodów a oszczędności które udało Nam się zachomikować na spełnienie małych marzeń na niewiele starczą, ale i tak najważniejsze w tej chwili jest zebrać pieniążki na ośrodek i rehabilitację. Mieszkamy w wynajmowanym mieszkaniu co też generuje duże koszty miesięczne.

Nie wiem jaką kwotę ustawić za cel, bo nigdy nie znalazłam się blisko podobnej sytuacji.

Wiem że ośrodek to koszty : 4 000zl / miesięcznie a jeśli z dodatkową rehabilitacją to 4 400zl/ miesięcznie.

Artur ma dopiero 45 lat, życie bardzo go doświadczyło.. Zawsze był blisko drugiego człowieka, chętny do pomocy, wspierający słabszych, bezinteresowny. Oddany każdej sprawie do końca, dokładny, skromny, dobry, wrażliwy, uśmiechnięty… Mimo, że po tym co w życiu przeszedł powinien dbać tylko o swój interes i interes najbliższych to zawsze nawet zupełnie obcy ludzie otrzymywali od Niego pomoc.. Teraz On i jego rodzina jest w potrzebie. Ale przede wszystkim Artur, który zasługuje na wszystko co najlepsze.. Zasłużył sobie na najlepszą opiekę, która pozwoli stanąć mu na nogi - zasłużył swoim ludzkim podejściem do drugiego człowieka, którego tak wielu ludziom brakuje.

Dlatego w swoim imieniu i imieniu Artura- mojego najukochańszego narzeczonego i ojca dwójki wspaniałych dzieci zwracam się z prośbą do wszystkich ludzi o dobrym serduszku o pomoc w tej bardzo trudnej sytuacji, która Nas spotkała, abyśmy nie mieli barier żeby uratować tego wspaniałego człowieka.

Artur nigdy nie prosił o żadną pomoc i teraz podejrzewam, że gdyby wiedział, że ja coś takiego zrobiłam ciężko byłoby mu się pogodzić z tym, że przez Niego jesteśmy w takiej sytuacji -- tak, właśnie taki jest mój wspaniały mężczyzna o wielkim sercu !

Z góry Serdecznie dziękuję za każdą, nawet najmniejszą pomoc i wsparcie.

Wierzę, że dobro wraca a nadzieja jest do końca i daje siłę !!