Pewien starszy pan powiedział mi kiedyś, że to nie ludzie adoptują zwierzęta, tylko zwierzęta ludzi. Tak było z Bunią i Dynią. Bunia miała zostać na tymczas, ale już po tygodniu nie mogłyśmy bez siebie żyć. Dynia dosłownie wyszła do mnie z mgły, nie szukana przez nikogo, zaniedbana i głodna. Obie pojawiły się w moim życiu niespodziewanie i obie postanowiły, że zostają już na zawsze. Tak to od kilku lat tworzymy zgraną gromadkę.

Zarówno jedna jak i druga mają za sobą długą historię leczenia. Żywotna lecz delikatna Bunia ma tendencję do krwiaków na uszkach, zmian nowotworowych. Ciężko przeszła też sterylizację. Maleńka Dynieczka zaraz po znalezieniu była wrakiem pieska - zepsute ząbki nie pozwalały na domknięcie się pyszczka, ogromny nowotwór sutka sięgał niemal ziemi, jedno oczko było zupełnie zakryte bielmem. Na domiar złego, Dynia cierpiała na ropne zapalenie macicy, które nie wiadomo jak długo postępujące, zdążyło doprowadzić do zapalenia otrzewnej.

Ostatnio Dynia przeszła skomplikowaną operację drugiego oczka, która obciążyła nas finansowo. Zanim zdążyliśmy odbić się od dna, u obu dziewczyn na raz odnowiły się guzki. Obecnie przygotowujemy się do zabiegu. U Dyni mamy do czynienia z niedoczynnością tarczycy oraz podwyższonymi enzymami wątrobowymi. U Buni - lipemię w surowicy. Nasze środki pomału się topią a rachunki - rosną. Nie jesteśmy gotowe żeby żegnać się ze sobą - ani ja ani Bunia, ani Dynia.

Dlatego prosimy o pomoc - każda złotówka to szansa na to, że będziemy mogły cieszyć się sobą dłużej.