W kwietniu skończę 37 lat, mam wspaniałego 9-letniego syna, fajnego faceta, cudownych przyjaciół, na których mogę liczyć, wokół samych sprawdzonych fajnych ludzi i... raka. 

Rok błędnie leczona, diagnozowana na inne choroby, żyłam z bólem i w bólu. Pandemia pokrzyżowała mi kolejne próby diagnozy aż do kwietnia, kiedy udało mi się zrobić prywatnie badanie USG piersi, z wynikami którego pierwsze kroki pokierowałam na onkologiczny oddział. 

Biopsja, diagnoza – nowotwór złośliwy z przerzutem do węzłów. Później kolejny cios i informacja, że są przerzuty do kości, wątroby, opłucnej i płuc. Określone są jako liczne, na tamtą chwilę mam wrażenie ze łatwiej jest wymienić miejsca w moim organizmie gdzie nie ma przerzutów niż odwrotnie. Leczenie paliatywne wydaje sie być początkiem końca.

Chciałabym dostać jeszcze kilka lat, wychować syna i nie zostawiać go z bólem po śmierci mamy. Jeszcze tyle chciałabym go nauczyć, tyle mu pokazać. 

Koszty leczenia są ogromne, a będą jeszcze większe. Moje leczenie trwa juz blisko 8 miesiecy. Leczenie nowotworu to nie tylko leki "na raka". To opieka stomatologiczna, leki wspomagające pracę wątroby, kości. Terapia. Większość nie refundowana.Na tą chwilę mam przyznany na 3 lata znaczny stopień niepełnosprawności.

Proszę Was wszystkich o pomoc – moich przyjaciół, dalszych i bliskich znajomych. I Ciebie, zupełnie nieznajomy mi człowieku. Być może też masz dziecko, któremu zawaliłby się świat, gdybyś odszedł/gdybyś odeszła. 

Wierzę, że przede mną jeszcze kilka lat z bliskimi. Niczego nie pragnę bardziej. 

Niestety nie wszytkie leki są refundowane, wciąż szukam nowych metod leczenia które zwiększa komfort i przedłużą mi życie.

Dziękuję!