Witajcie..

To zawsze ja byłam tą, która pomaga, teraz role się odwróciły.

Chciałabym po krótce, ale treściwie przedstawić moją historię.

Mam na imię Magda, jestem po 30stce. Niedawno wzięłam ślub i wydawałoby się, że w pełni poukładane życie. Kochający mąż, wspaniali Rodzice, rodzeństwo. Do pełni szczęścia brakuje jeszcze dzidziusia, no i z chwilą rozpoczęcia starań pojawiły się schodki.. Wcześniej przed ślubem nie myśleliśmy o dziecku, nie mieliśmy własnego kąta, ja długo pracowałam za granicą , gdzie więcej czasu spędzałam tam, aniżeli w Polsce.

Na bolesne miesiączki cierpiałam właściwie od zawsze. Myślałam, że taka moja natura i tak powinno być. Wiele osób mówiło, że to genetyczne, bo Mama i Babcia miały tak samo, wiele osób twierdziło też, że jak zacznę współżyć to przejdzie - nie przeszło. Kolejne tezy - urodzisz dziecko - minie. Tego niestety do chwili obecnej nie miałam okazji sprawdzić. Każda miesiączka była nad wyraz bolesna, omdlenia, wymioty - z bólu. Jedyną deską ratunku był dla mnie Ketonal forte, który działał na mnie najszybciej.

Niestety od niespełna 2 lat, miesiączki zaczynały być coraz gorsze, coraz bardziej intensywne i bolesne.

Dochodziło do tego, że musiałam zwalniać się z pracy, bo nie mogłam wytrzymać z bólu. Już nawet grafik ustalano poniekąd pode mnie, i nie uwzględnianio mnie w dni, kiedy miałam spodziewać się miesiączki. Ale i tu pojawiły się kłopoty...okres totalnie się rozregulował.

Poszłam do ginekologa i co się okazało....torbiel endometrialna na prawie 8cm. Skierowanie na zabieg. Niezwłocznie. Masa badań, podwyższone markery nowotworowe - ca 125, na ponad 80 , gdzie norma jest do 35. Strach w oczach, przerażenie.

Konsultacje u kilku ginekologów, musi być zabieg - niezwłocznie. Każdy mówił to samo. Bałam się laparoskopii - bardzo. TYm bardziej, że nigdy nie byłam operowana, nie miałam nawet palca złamanego.

Było ciężko... Jestem osobą nad wyraz przewrażliwioną i bojaźliwą, ale wiedziałam, że nie ma wyjścia. Jakoś poszło... Po laparoskopii dochodziłam do siebie niespełna miesiąc. Ale było ciężko...potworny ból brzucha, wzdęcia, problemy z wypróżnieniem się. WIzyty u ginekologa co 2 tyg...prywatnie... Zalecano jak najszybciej starać się o dzidziusia...nie wyszło. Kolejne torbiele odrosły, niestety endometrialne.. Lekarze nie dawali szans na dziecko, stwierdzili endometrioze 4 stopnia.. Opadłam z sił.

I tak moja przyjaciółka z Węglińca, z którą znamy się zxe studiów, poleciła mi znanego specjaliste z kliniki Medicus. Jak się okazuje, bliska jej Rodzina. Lekarz jako jedyny , który dał mi nadzieję, na życie bez bólu i snucie planów o szczęśliwy macierzyństwie. Powiedział, że podejmie się operacji i daje gwarant, że będzie dobrze. Uwierzyłam. Sęk w tym, że koszt takiej operacji oscyluje w granicach 35tyszł. Część pieniędzy już mam, starałam się o kredyt, - jednak z uwagi na pandemię koronawirusa, nie jest już w Banku tak atgwo uzyskać pożyczkę, tym bardziej, że spłacam obecnie raty kredytu studnckiego i poprostu nie mam zdolności kredytowej, któa by pozwoliła mi się zadłużyć.

Dzięki Państwa pomocy być może uda mi się wreszcie żyć bez bólu i poprowadzić poukładane życie.

Będę wdzieczna za każdą wpłatę i pomoc.

Wierzę, że z Wami mi się uda, choć zdaję sobie sprawę, jak trudny mamy czas i musimy liczyć się z każdym groszem.