Znamy się z Ulą, a właściwie Ulianą, od dawna. Ja mam dwie malutkie córki, ona dwóch dorosłych synów. Ja jestem z Polski, Ula z Ukrainy, ale mieszka w Polsce, pracuje, mówi po polsku.

Kiedy przychodzi wojna, w Jej głosie słyszę gniew. Potem usłyszę jeszcze strach, rezygnację, nadzieję. Na Ukrainie są Jej Synowie. Są też Jej przyjaciele i rodzina. Widzę, jak pilnie sprawdza teraz każdą wiadomość w telefonie.

Na początku o nic nie proszą. Po kilku dniach jednak słyszymy: opaski uciskowe. Ścisk mamy obie w sercach szukając gdzie to zdobyć i kiedy wyobraźnia opowiada, co będzie się z tym działo. Dzięki innej Kobiecie, też matce, udaje się! Jest 6 opasek, znajdujemy inne rzeczy potrzebne by się bronić: latarki, lornetki, monokulary. Kupujemy leki dla znajomej, która tam została. Pieniądze? Dostałyśmy od kolejnych matek - cudownych Sąsiadek.

Zbieramy pieniądze na dalszą pomoc, aby Ula mogła swoim dostarczyć choć część potrzebnego sprzetu. Chcemy zacząć od apteczek. Rzeczy, które wdarły się do naszego matczynego świata, a których wcale nie chciałyśmy swoim ani czyimś dzieciom kupować. Mamy kontakt z obrońcami Ukrainy, ich konkretne potrzeby, chcemy je jak najszybciej wysłać na miejsce i mieć nadzieję, że pozostaną bezużyteczne.