Cześć…

Mam na imię Gołąbek.

Choć brzmi to delikatnie, moje życie delikatne nie było. Byłem kotem wiejskim. Nikomu niepotrzebnym cieniem. Sam uczyłem się, jak przetrwać – w chłodzie, głodzie, bólu. Każdy dzień to była walka. O jedzenie. O miejsce do spania. O przetrwanie.

Nikt mnie nie pogłaskał. Nikt nie zapytał, czy coś mnie boli.

Aż pewnego dnia ktoś mnie zauważył. Trafiłem do TSK – przypadkiem. I ten przypadek okazał się moim jedynym szczęściem.

Bo kiedy zabrano mnie do weterynarza… okazało się, że mój organizm ledwo zipie. Myśleli, że wystarczy mnie wyleczyć z kocich pasożytów, wykastrować i będę gotowy do adopcji. Ale moje ciało krzyczało o pomoc.

Mam ciężkie zapalenie płuc.

Od tygodni codziennie biorę leki, mam inhalacje. Jeżdżę na badania, na Usg, rtg-sprawdzają moje płuca, bo wciąż coś tam się dzieje. Nie oddycham jak zdrowy kot. Oddycham ciężko, kaszle.

Na dodatek moje zęby są w dramatycznym stanie. Czeka mnie zabieg – ale musimy poczekać, aż stan zapalny w płucach ustąpi. Moje ciało nie wytrzyma więcej na raz.

A ja… ja się tylko łaszę. Mruczę, mimo, że nie czuję się dobrze. Pragnę bliskości, choć całe życie mnie od niej odrzucano.

Wiem tylko jedno – nie przeżyję bez pomocy.

Proszę Was. O każdy grosz, o każdą złotówkę, o każde udostępnienie.

Dajcie mi szansę. Dajcie mi życie.

Z nadzieją i cichym miauknięciem,

Gołąbek