Nigdy nie odmawiamy pomocy potrzebującym, nawet gdybyśmy chciały to nie wychodzi. Nawet jak próbujemy to nie potrafimy. Nawet gdy powiemy sobie dość, to już dla nas za dużo... to za chwilę pojawiają się myśli że dla nas to kolejny wydatek, kolejny obowiązek ale przecież one umrą. Będą głodne i zmarznięte, będą chorować i biegać między autami aż ich krótkie smutne życie skończy się na poboczu albo gdzieś w krzakach. Z maluchami jest trochę łatwiej one są słodkie, urocze i zbyt malutkie i głupiutkie żeby zdążyć znienawidzić człowieka. Gorzej z kotami takimi jak Cayenn, Sambuka, Shadow i Halloween. One czekają na dom miesiącami bo nikt nie chcę wycofanych kotów które nie podejdą do człowieka bliżej niż 2metry. I wtedy zostajemy z nimi same, z nimi i z kosztami które generują. Cayenn aktualnie jest w trakcie leczenia kociego kataru, jak tylko dojdzie do siebie musimy go wykastrować bo to już duży chłopak. Sambuke czeka kolejne szczepienie i sterylka. W kolejce do szczepień i zabiegów czeka też Chubi, Shadow i Halloween. Łatwo policzyć jaka z tego wszystkiego robi się kwota. Taka której my napewno nie mamy, ale przecież nie wystawimy tych kotów za drzwi tylko dlatego że nie mamy pieniędzy. Nawet nie chce myśleć o tym że kilka kotów czeka żeby zrobić im zęby i zbliża się termin odrobaczenia całego stada. Trzeba było myśleć wcześniej i odmówić. Trzeba było urodzić się bez serca, tak by było łatwiej...