Kiedy miałem sześć lat, napisałem swoje pierwsze w życiu opowiadanie o tajemniczym tytule „Kameleon, który nie umiał zmieniać koloru”. Jako że trzymanie długopisu w dłoni nie wychodziło mi jeszcze najlepiej, pełniłem jedynie funkcję lektora, zaś kronikarzem była moja mama, trzymająca mnie na kolanach. Ten naiwny tekst do dziś służy mi za serotoninowego drinka, którego wychylam, kiedy mam gorszy dzień.

Miałem w życiu aspirację do wykonywania wielu różnych zawodów, swoje upodobania zmieniałem zwykle co kilka dni, przebijając się przez warstwy dzieciństwa i okresu nastoletniego. Chciałem być policjantem, piekarzem, prawnikiem, piłkarzem, piosenkarzem, a nawet papieżem, ważne, żeby było na literę „p”, tak jak pisarz. Myślę, że każda z powyższych dróg byłaby znacznie łatwiejsza od ścieżki pióra, jednak odkąd nauczyłem się stawiać litery w równym rzędzie, uparcie brnąłem w kolejne szkice powieści, tomików poetyckich i noweli. I tak oto znalazłem się tutaj, po latach wytężonej pracy, trochę będąc zaskoczony tym, że jednak coś mi wyszło:

Wydawany przeze mnie zbiór składa się z czternastu opowiadań i literackich miniatur, napisanych głównie prozą poetycką. Są to teksty balansujące pomiędzy światem oniryzmu i quasi-retoryki. Są to teksty przesączone przez pryzmat synestezji. Teksty o byciu żywym i teksty o nieistnieniu. Teksty o tym, jak ubrać w słowa ten bałagan, w którym żyjemy i jak się przezeń przedrzeć.

Gromadzę więc fundusze, fundusze relatywnie niewielkie w skali roku, ale znaczne dla kogoś, kto ledwie zaczął się sam utrzymywać. Środki posłużą za wynagrodzenie dla korektora, redaktora, ilustratora, dystrybutora, składacza, grafika oraz każdego innego -tora, -acza czy -ika, którego będę potrzebował. Książka wydana zostanie przez warszawską oficynę WfW.

Dzięki za pomoc,

K.K.