Pierwsza inicjatywa budowy stacjonarnego hospicjum na Ziemi Radomskiej pojawiła się w 2007 roku. Z wielu przyczyn - w tym nieprzychylności urzędników - odpowiednie pozwolenia udało się uzyskać dopiero w roku 2019. Budowa ruszyła, jednak potrzeba aż 40 milionów złotych, aby ją zakończyć.

Przy okazji V edycji turnieju piłkarskiego "Cześć Ich pamięci!" chcemy dołożyć swoją cegiełkę do tego wielkiego dzieła. Zachęcamy piłkarzy, ich znajomych i rodziny, oraz wszystkich ludzi dobrej woli do wsparcia zbiórki. Wyznaczyliśmy sobie za cel zebranie 5 tysięcy złotych - jednak liczymy, że na tym nie poprzestaniemy! Tutaj każda złotówka jest bezcenna.

Hospicjum Królowej Apostołów działa w Radomiu od 2003 roku. Wolontariusze już od 17 lat odwiedzają chorych w ich domach, aby nieść niezbędną pomoc i wsparcie - przez 7 dni w tygodniu po 24 godziny na dobę, dojeżdżają do nich nawet po kilkadziesiąt kilometrów.

Niektórzy chorzy wymagają jednak opieki stacjonarnej. Nie mają rodzin, a potrzebują opieki medycznej, psychologicznej, socjalnej, duchowej. Potrzebują po prostu aby ktoś był przy nich cały czas. Dom Hospicyjny ma być odpowiedzią na ich potrzeby.

Głównym zadaniem hospicjum jest:

1. Zapewnienie człowiekowi GODNEGO ŻYCIA aż do końca, co jest jego niepodważalnym prawem a łączy się ono z jego kreatywnością i realizacją samego siebie nawet w najtrudniejszych sytuacjach.
2. Zapewnienie GODNEGO OTOCZENIA choremu poczynając od obecności najbliższych czyli rodziny poprzez zapewnienie komfortowych warunków zewnętrznych.
3. Możliwie najwyższa jakość życia w terminalnej fazie choroby nowotworowej.
4. Objęcie OPIEKĄ CAŁOŚCIOWĄ (dotyczącą potrzeb somatycznych, psychicznych, duchowych i socjalnych). Zabezpieczenie potrzeb chorego, które wyrażają się w bólu totalnym czyli tzw. „total pain” poprzez pracę całego zespołu specjalistów z różnych dziedzin będących niejednokrotnie wolontariuszami, a także wolontariuszy niemedycznych. Wszyscy oni stanowią WIELODYSCYPLINARNY ZESPÓŁ TERAPEUTYCZNY.
5. Stała i permanentna edukacja wszystkich opiekujących się chorymi, a przede wszystkim rodziny i stała formacja duchowa hospicjantów.
6. Uznanie świętości życia i zdecydowany sprzeciw wobec wszelkich form eutanazji.
7. Pomoc, towarzyszenie, wsparcie rodziny chorego w czasie trwania opieki jak również po śmierci podopiecznego.
8. Bezpłatna opieka – bezinteresowna.

Opieka hospicyjna posługuje się medycyną hospicyjną / paliatywną z jej najnowocześniejszymi osiągnięciami, co ma na celu najpełniejsze zaspokojenie potrzeb umierających chorych. Komitet Ministrów dla państw członkowskich Rady Europy określił wytyczne dotyczące organizacji opieki hospicyjnej i paliatywnej, które przyjęte zostały 12 listopada 2003 r. na 860 Konferencji Zastępców Ministrów. W tym dokumencie w punkcie 48 podana jest najnowsza opracowana przez Światową Organizację Zdrowia definicja opieki paliatywnej (opiekę hospicyjną różni od opieki paliatywnej osadzenie

na modelu domu – jako wspólnoty hospicjum):

„Opieka hospicyjna jest działaniem, które poprawia jakość życia chorych i ich rodzin stających wobec problemów związanych z zagrażającą życiu chorobą, poprzez zapobieganie i znoszenie cierpienia dzięki wczesnej identyfikacji oraz bardzo starannej ocenie i leczeniu bólu i innych problemów: somatycznych, psychosocjalnych i duchowych”.

Główne założenia i cele opieki hospicyjnej w systemie stacjonarnym:

1. Hospicjum stacjonarne sprawuje głównie opiekę nad chorymi w terminalnej (końcowej) fazie choroby nowotworowej.
2. Na pobyt w hospicjum stacjonarnym chory musi wyrazić zgodę.
3. Z chorym może przebywać stale najbliższa rodzina, wymaga to zorganizowania tzw. pokoi rodzinnych w których znajduje się łóżko dla chorego i łóżko dla rodziny wraz z zapleczem.
4. Pomieszczenia hospicjum stacjonarnego przypominają dom, co znajduje wyraz w wystroju sal chorych, pomieszczeń gospodarczych i ciągów komunikacyjnych.
5. W domu tym musi panować serdeczna atmosfera, zrozumienie, życzliwość dla chorych i ich rodzin powinny harmonizować z wystrojem cechującym się pięknem i prostotą.
6. Powinny znajdować się tu pomieszczenia rekreacyjne, pokoje terapii zajęciowej, arteterapii, rehabilitacji i terapii psychologicznej.
7. Integracja psychologicznych i duchowych aspektów opieki wymaga przestrzeni umożliwiających kontakt z osobami duchownymi jak również realizacje potrzeb duchowych. Ważnym miejscem jest kaplica, wspólna stołówka, biblioteka, sala wykładowa, pomieszczenie rekreacyjne dla personelu i posługujących wolontariuszy. W pomieszczeniach powyższych ważny jest standard wykończenia, domowy charakter, częste ozdabianie dziełami sztuki, bogactwo roślin, najlepiej z wewnętrznym ogrodem.
8. Wysoki standard opieki w hospicjum stacjonarnym stawia wymagania starannego dobierania i systematycznego szkolenia członków wielodyscyplinarnego zespołu terapeutycznego w skład którego wchodzą wolontariusze medyczni i niemedyczni (ludzie różnych zawodów, odpowiednio przeszkoleni, którzy swój wolny czas poświęcają chorym). Istnieje konieczność tworzenia warunków do edukacji nie tylko zespołu terapeutycznego, ale też nowych członków zespołu czyli wolontariuszy jak również innych członków zespołu z innych hospicjów a także sympozjów o zasięgu ogólnopolskim (sala wykładowa, biblioteka, baza naukowa). Ważna wydaje się edukacja zarówno profesjonalistów jak i najszerzej pojętego społeczeństwa.
9. Sposób organizacji pracy dostosowany jest do indywidualnych potrzeb chorego.
10. Personel zobowiązany jest do podejmowania starań, aby chorzy czuli się w hospicjum stacjonarnym jak we wspólnocie rodzinnej, gdzie całe otoczenie łagodzi dolegliwości związane z chorobą. Potrzeba bezpieczeństwa zabezpieczona jest poprzez możliwość stałego przebywania w gronie osób przez chorego kochanych i niezależnie od tego zapewnienie fachowej opieki medycznej. Na terenie hospicjum stacjonarnego obowiązują podobne zasady jak w ośrodku opieki dziennej, w tym zabezpieczenie potrzeb edukacyjnych chorego poprzez indywidualną pracę nad sobą. Ważnym elementem jest dostosowanie posiłków do życzeń chorego. Organizowanie rozkładu dnia i zajęć dostosowanego do potrzeb chorego. Dostosowanie wystroju otoczenia w pokoju chorego według jego wskazówek oraz organizowanie wszelkich uroczystości związanych z życiem rodzinnym chorego.