Od początku wojny co tydzień jeżdżę z darami do Tomaszowa Lubelskiego, leżącego przy granicy w Hrebennem, bo znam ten region i nawet w początkowym chaosie mogłam dowiedzieć się, czego trzeba.

Najpierw szły rzeczy bezwzględnej pierwszej potrzeby, szczególnie dla dzieci: żywność, musy, soczki, mleko, słodycze, woda, ale też pieluchy i podpaski. Potem żywność, zawsze żywność, i artykuły higieniczne, klapki pod prysznic, koce, jaśki. Teraz uchodźców przechodzi już mniej, za to punkt organizuje transporty za granicę - materace, śpiwory i wszystko, co najpotrzebniejsze, w tym szczególnie oczywiście żywność o długim terminie trwałości: kasze, makarony, kawa i herbata, słodycze, zupki chińskie, konserwy - co się da. Punkt jest olbrzymi; dary przyjeżdżają z całej Europy, ale do mojego wypakowanego kombi ustawia się kolejka wolontariuszy, bo potrzebna jest każda, dosłownie każda ilość żywności. Ja oczywiście kupuję półhurtowo - tak jest taniej i wygodniej w transporcie.

W życiu nie widziałam tyle zaciekłej energii i mistrzostwa logistyki, co wśród tych ludzi. Ostatnio zapytali mnie, kim ja właściwie jestem i skąd te wszystkie rzeczy. Powiedziałam, że od Przyjaciół. I pożegnałam się "do zobaczenia znów w piątek". Sama nie dam rady, pomóżcie znów.