Prowadzę azyl. Azyl dla świń. Nie miałam takich planów ani marzeń. "Zmusiła" mnie do tego sytuacja zwierząt tzw. hodowlanych, które nie mają przyjaznego miejsca na ziemi, a ja nie potrafię przejść obojętnie obok ich krzywdy i cierpienia. Hodowane i transportowane do ubojni, kończą swoje życie zwykle po kilku miesiącach, żeby szybko trafić na sklepowe półki. Nieliczne udaje sie uratować. 

W moim azylu żyją, w miarę możliwości, w zgodzie ze swoją naturą. Ryją, taplają się w błotku i wygrzewają na słońcu. Przyjaźnią i kłócą. Psocą i dewastują ogród. 

Widok ich zadowolonych ryjków wynagradza mi wszelkie trudy związane z ogromem prac wykonywanych na co dzień w azylu. 

Każdy z moich świńskich podopiecznych ma swoje imię, wady i zalety, potrzeby i pragnienia. 

Franek, Kazik, Maciek, Krysia, Kasia ... chcą żyć i ryć. 

Gdy zaczynałam swoją przygodę z opieką nad świnkami, pracowałam zawodowo. 17 lat. W międzyczasie przybywało świń, a mnie sytuacja rodzinna zmusiła do przejścia na świadczenie pielęgnacyjne w związku z opieką nad córką całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji. Ze świadczenia niezwykle trudno utrzymać tyle świńskich ryjków, ale z pomocą przyszli aktywiści i aktywistki; ludzie, którym los zwierząt tzw. hodowlanych nie jest obojętny. Dzięki wirtualnym adopcjom, licytowaniu fantów na bazarku i wpłatom na zrzutkę udaje się utrzymać świniaki, wykonać niezbędne naprawy w azylu i zapewnić wszystkim mieszkańcom opiekę weterynaryjną.

Dziękuję za Wasze wsparcie i pomoc ❤️ Bez Was nie dałabym rady ✌️🐖🐖🐖