Zwracam się do Was jako mieszkanka i sołtys wsi Szczuczki, z ogromną prośbą o zebranie środków na remont cmentarza-pomnika. Tu 1.X.1939 roku hitlerowscy najeźdźcy dokonali pierwszego masowego mordu na ludności polskiej na Lubelszczyźnie. Tego dnia życie straciło 102 mężczyzn. Ich ciała zostały spalone w budynku ówczesnej Szkoły Podstawowej. Na miejscu gdzie zostały złożone ciała wybudowano kapliczkę-pomnik. Nasi mieszkańcy starają się jak mogą by dbać o to miejsce, ale starszych mieszkańców zostało kilka osób, a młodzież żyje w swoim wirtualnym świecie. Kiedyś młodzież szkolna pomagała mieszkańcom, teraz budynek szkoły sąsiadujący z kapliczką popada w ruinę, jeśli czegoś nie zrobimy, to i nasz cmentarz w ruinę popadnie. Już teraz jest grzyb i odpadający tynk, tablice z nazwiskami, z zardzewiałymi zaciekami od metalowych uchwytów, stare wiekowe ogrodzenie poskręcane na druty. Zwracałam się do Gminy o 5000 zł, ale nie dostaliśmy. Poprosiłam jeszcze o wsparcie inne osoby Państwowe, proszę i Was. Bo to miejsce to nasza historia i dziedzictwo niematerialne. To cechy w których wzrastaliśmy, i z których jesteśmy dumni. Nie spoczniemy w dalszych działaniach mających na celu, pielęgnowanie historii by nie zapomniano, że w Szczuczkach stracili swoje życie niewinni ludzie. 1.X.1939 roku Szczuczki zatrzymały się w czasie, osieroconych dzieci, zrozpaczonych matek i wdów, i ten czas nigdy już nie działał jak powinien. Tej prośby też nie powinno być, ale jest i to ogromna. Na koniec napiszę Wam wiersz zrozpaczonej Matki, Jana Mirosława który leży na tym cmentarzu, miał tylko 17 lat, całe życie było przed nim. Wiersz pisały Natalia Mirosław i Rozalia Kozak. Chciałabym Was zapewnić, że wszystkie zebrane pieniądze w pełni zostaną przeznaczone na remont kapliczki-pomnika. Bogusława Anna Grzelak . Pierwszego października, ptaszki nie śpiewają. Bo szczuczkowskich chłopców Niemcy zabierają.

Zabrali do szkoły kłaść im się kazali,

A sami armaty na nich nastawiali.

Kłaść im się kazali, by się nie patrzyli

A sami z armat ciężkich dział wybili.

W poniedziałek rano o ósmej godzinie

Naszych ojców ciała popłynęły z dymem.

Pochowajcie że nas na szkolnym ogrodzie,

Nasadźcie nam kwiatów byśmy byli w ozdobie.

Kopcie nam grób kopcie, długi i szeroki

Dziesięć metrów długi, trzy metry szeroki 

Płaczą żony płaczą, płaczą i sieroty,

Że nie będą miały żadnej od ojców pomocy.

A na naszych głowach czarny krzyż postawcie

A na naszych nogach białych róż nasadźcie. 

Idzie matka idzie po grobowej cieni

I słyszy jęczenie daleko w głębinie.

Synu mój Ty synu, cięży Ci mogiła, Ale Ci ta kula niemiecka nie miła. Nie miła i kula co ją znosić muszę, Kochałem ojczyznę nad ciało i duszę.