Dzień dobry.

Nazywam się Izabela Kubicka-Oleksiak i jestem polonistką. Tak jak wielu i moje życie zostało w ostatnim czasie wywrócone do góry nogami, jednak nie tylko przez epidemię ale też przez męża, który okazał się być inny niż sądziłam na, ale też przez nagłą, prawie całkowitą utratę wzroku.

To ja zawsze wszystkich wokół wspierałam, motywowałam, dawałam nadzieję, nie pozwalałam się poddać. To ja byłam twarda i z uporem brnęłam do celu walcząc ze swoimi ułomnościami. A dzisiaj?

A dzisiaj to Wy jesteście moją ostatnią deską ratunku. NIGDY NIKOGO nie prosiłam o pomoc, ale... życie bywa przewrotne.

Jestem nauczycielką języka polskiego, ponad 21 lat pracowałam w LO. Zawsze miałam słaby wzrok, ale nigdy się nie poddawałam. Kocham uczyć i to pozwalało mi pokonać wszelkie trudy. Z dumą patrzyłam na kolejne roczniki moich absolwentów. Sądziłam, że tak będzie zawsze. Jednak nie było mi to pisane....

Moje życie legło w gruzach nagle. Musiałam uciekać od męża, który znęcał się nade mną psychicznie i fizycznie. I z dnia na dzień zaczęłam tracić wzrok. Nie pozwoliło mi to na kontynuowanie pracy. Przebywałam przez pół roku na zwolnieniu lekarskim. Złożyłam dokumenty na rentę z tytułu niezdolności do pracy i ... sprawa stanęła w martwym punkcie, z powodu koronawirusa. Wobec powyższego zostałam bez środków do życia. Próbuję się ratować, udzielam korepetycji on-line i przez telefon, jednak wiem, że to znacząco zawęża grono ludzi, którzy są w stanie mi pomóc – są to tylko uczniowie i rodzice uczniów. Najbardziej naturalne jest dla mnie proszenie o pomoc oferując pomoc, ale niestety specjalistyczne wykształcenie i utrata wzroku pozwala mi na udzielanie pomocy dla wąskiej grupy odbiorców. Dlatego zdecydowałam się założyć te zbiórkę.

Gdybyście chcieli pomóc mi finansowo, możecie liczyć, że się odwdzięczę – tak jak potrafię. Być może będziecie potrzebowali pomocy z napisaniem jakiegoś pisma lub sprawdzeniem pracy na studia – możecie na mnie liczyć.

Aktualnie mieszkam kątem u siostry, która pomaga mi jak może, chociaż jej samej brakuje. Mąż zostawił mnie z ogromnymi długami. Sądy nie działają, więc wszelkie sprawy nie są rozstrzygane. A życie nie stoi w miejscu. Kwota, którą chciałabym uzbierać pozwoli mi nie tylko na podstawowe przetrwanie w tym trudnym czasie, ale także na wizyty u okulisty i innych specjalistów, które kosztują i odbyć się muszą, bo są niezbędne dla mojej dalszej egzystencji. Potrzebuję również pieniędzy by opłacić prawnika, który zająłby się moimi sprawami – w tym również odwołaniem do decyzji ZUSu o nieprzyznaniu mi renty.

Sama już nie daję rady. Jeżeli możecie wesprzyjcie mnie chociaż niewielką kwotą - odwdzięczę się swoją wiedzą i umiejętnościami.

Pozdrawiam gorąco życząc Wam wszelkiej pomyślności.