Mam na imię Monika, mam 30 lat. Mieszkam w okolicy Bielska-Białej. Jestem mamą dwójki dziewczynek w wieku 2 i 8 lat. Choroba zabiera mi wszystko na czym najbardziej mi zależy. Nie jestem w stanie bez bólu zaopiekować się, pobawić, czy nawet uczesać własnych dzieci. Czynności życia codziennego, nad którymi nikt się nie zastanawia, sprawiają mi ogromny ból i cierpienie.

Moje problemy ze zdrowiem, zaczęły się w roku 2011. Po długich pobytach w szpitalach, konsultacjach i badaniach dopiero na przełomie 2013/2014 roku postawiono diagnozę PRZEWLEKŁA ALGODYSTROFIA RĘKI ORAZ ZESPÓŁ GÓRNEGO OTWORU KLATKI PIERSIOWEJ(TOS).

W 2022 r. przeszłam częściową resekcję I żebra, skalenoktomia, uwolnienie splotu naczyniowo nerwowego. Po operacji stan kliniczny uległ poprawie, duży wpływ na polepszenie stanu zdrowia miał fakt, że nie byłam czynna zawodowo i nie obciążałam ręki.

W sierpniu 2024 r. mój stan zaczął się pogarszać, trafiłam na izbę przyjęć z zakrzepowym zapaleniem żył przedramienia prawego, po badaniach zostałam odesłana do domu, a był to pierwszy objaw, że z ręką dzieje się coś złego. Dodatkowo zdiagnozowano uszkodzenie splotu barkowego.

Pomimo pogarszającego się stanu zdrowia, dwukrotnej konsultacji w szpitalu Katowice Ochojec zostałam odesłana do szpitala dotychczas operującego.

Początkiem stycznia tego roku trafiłam na oddział chirurgii naczyniowej w szpitalu Wojewódzkim w Bielsku. W szpitalu z powodu niedokrwienia kończyny górnej prawej na tle niedrożności prawej tętnicy podobojczykowej zakwalifikowano mnie do zabiegu endowaskularnego.

Po zabiegu stan mojej ręki drastycznie się pogorszył, ale i tak zostałam wypisana z bólem i cierpieniem do domu i szukaniem dalszej pomocy na własną rękę.

Gdy wróciłam do domu, moja rodzina i znajomi poruszyli niebo i ziemię, by mi pomóc i w końcu się udało, trafiłam na konsultację do Krakowa do profesora Marcina Zielińskiego, który skierował mnie do szpitala w Zakopanem na oddział torakochirurgii.

W szpitalu pomimo fachowej opieki i operacji mój stan nadal się nie poprawił.

Po pobycie w szpitalu zalecono mi dalsze konsultacje z neurochirurgiem.

Wróciłam do domu z nieruchomą, siną i spuchniętą ręką z przewlekłym chronicznym bólem, który trwa do dziś.

Po kolejnej wizycie na SOR zdiagnozowano dodatkowo widoczną przetokę tętniczo-żylną, po czym standardowo zostałam odesłana do domu.

Wszystkie pobyty w szpitalach, w których byłam mianowicie szpital: Wojewódzki w Bielsku, Górnośląskie Centrum Zdrowia Dziecka w Katowicach, Centrum Pediatrii w Sosnowcu, Śląski Szpital Reumatologiczno- Rehabilitacyjny w Ustroniu, Szpital Dializa Pszczyna, Szpital Śląski w Cieszynie, Klinika Chirurgii Ogólnej i Chirurgii Ręki w Szczecinie, Szpital Specjalistyczny Odrodzenie w Zakopanem.

Do tej pory szukam pomocy na własną rękę, wysyłając dokumentację do szpitali, klinik, prywatnych lekarzy, oraz odbywając liczne wizyty prywatne, które generują ogromne koszty.

Dotychczas konsultacje, które odbyłam nie dały mi światełka w tunelu, ponieważ lekarze bezradnie rozkładają ręce, nie widząc szans na uratowanie ręki, więc dlatego możliwe, że będę zmuszona do opinii i konsultacji zagranicą, co wiąże się z ogromnymi kosztami, których nie jestem w stanie pokryć.

Aktualnie moja ręka jest bezwładna, sprawia mi ogromny ból i cierpienie przez, który muszę przyjmować na stałe duże ilości leków przeciwbólowych.

Koszty licznych wizyt i konsultacji prywatnych, które mieszczą się w granicach 250-600 zł oraz przyjmowanych leków, przerastają moje możliwości finansowe.

LOS bywa okrutny, ale wierzę, że w ludziach jest ogromne dobro, dlatego PROSZĘ przeczytaj tę historię i, jeśli możesz, pomóż mi dać szansę na lepsze jutro.

Z góry bardzo dziękuję za każdą formę pomocy, każdą złotówkę, ciepłą myśl pod moim adresem i wiarę we mnie i w to, że w końcu będzie dobrze.

Razem możemy więcej !!!

Monika