Na początku był Kazik. Kazik miał być odpowiedzią. Odpowiedzią na nurtujące mnie od lat pytania. Dlaczego te piękne i mądre zwierzęta zostały przez człowieka sprowadzone do roli dawcy mięsa? Dlaczego są więzione, eksploatowane, transportowane, zabijane i zjadane? Czy naprawdę mają tylko prawo do bycia smacznymi? Dlaczego dla psów czy kotów tworzymy mnóstwo atrakcji, a dla świń budujemy hodowle i ubojnie? Może ludzie mają rację, że je zjadają? Może świnie nie mają innych potrzeb?

Od przybycia Kazika do naszego domu mija już pięć lat, a ja nadal nie poznałam odpowiedzi na większość zadanych pytań. Wiem jednak, że świnie to czujące istoty, które zasługują na prawo do godnego życia. O to prawo walczę. Tego prawa się domagam.

Kazik chce żyć i ryć. Zakopać się w słomie lub wylegiwać pod drzewem. Taplać w bocie i chłodzić w wodzie.

Jest czystym, towarzyskim i mądrym świntuchem.

Miał być jeden, jedyny, ale na jednym się nie skończyło. Później był Leon, Franek, Kasia, Krysia… Świnie uratowane z hodowli, wyrzucone przez człowieka czy zaniedbywane. Takich historii jest tysiące i każdej trzeba znaleźć miejsce. Niestety, oprócz radości z uratowanego życia mam też mnóstwo obowiązków. I brzuchów do zapełnienia owocami, warzywami, bakaliami… Z niepokojem patrzę w przyszłość, bo gdy na horyzoncie pojawi się kolejna świnia bez dachu nad głową, nie chciałabym jej zostawić bez pomocy.

Piszą do mnie różne osoby i pytają, czy nie potrzebuję jakiegoś wsparcia. Owszem, zawsze można wpaść i posprzątać świniom pokoje lub naprawić płot. Przyjmujemy też warzywa i owoce w każdej ilości, a jeżeli ta forma pomocy z różnych względów komuś nie odpowiada, można wesprzeć zrzutkę Kazika. Dziękujemy. Ciąg dalszy nastąpi…