To był dzień jak co dzień. Ciepły czerwcowy początek weekendu. Kolacja na stole i synek czekający na tatę. A potem nerwowe godziny chodzenia od okna do okna i wybieranie na klawiaturze telefonu wciąż tego samego numeru. Kiedy w końcu zadzwonili ze szpitala, najpierw poczułam ulgę, potem zawalił mi się cały nasz misternie ułożony plan na życie. Wypadek komunikacyjny, bardzo ciężki stan, natychmiastowa operacja – te słowa wciąż natrętnie wracały do mojej głowy. I diagnoza, powalająca na kolana, według której, mój kochany mąż Piotr, nigdy nie powróci do dawnej sprawności. Najpierw stoczona walka o życie i pierwsze okrutne słowa od lekarzy „rozerwanie tętnicy podobojczykowej”, a potem ciosy w postaci: uraz wewnątrznarządowy, obrzęk kręgosłupa szyjnego, uszkodzenie splotu ramiennego z wyrwaniem korzeni nerwów z rdzenia kręgowego, stawu ramiennego, złamanie łopatki z przemieszczeniem … i najgorsze – całkowity niedowład lewej ręki. Pierwsza przyszła długo oczekiwana ulga i uspokajanie męża „Piotruś przecież to tylko to!”. Ale to „to” okazało się aż „tym”, co uniemożliwia najważniejsze: pełną sprawność, a przede wszystkim wykonywanie pracy kierowcy zawodowego, operatora maszyn budowlanych.

           Wszelkie konsultacje medyczne przynosiły kolejne rozczarowania, aż w końcu trafiliśmy z Piotrem do Prywatnej Kliniki Orthos we Wrocławiu i usłyszeliśmy upragnione słowa: „Spróbujemy”. Niestety euforia nie trwała długo, ponieważ skomplikowania operacja, a po niej wieloletnia rehabilitacja, są bardzo kosztowne. Mimo to nie chcemy się poddać!!!

Każdego dnia widzę, jak mój mąż toczy swoją największą walkę. Proszę pomóżcie mu tę drogę przejść aż do szczęśliwego finału. Wierzę w dobre serca ludzi, a przede wszystkim w to, że po burzy zawsze wychodzi słońce. Dlatego już z góry dziękuję Każdemu z Osobna za swój hojny dar. Wasza pomoc jest dla NAS bezcenna.