Szczęśliwie powróciliśmy do szkoły i pożegnaliśmy zdalne nauczanie, ale niestety nie wszyscy. Nadal tęsknimy za naszą drogą Panią Mońcią, która już drugi rok walczy z konsekwencjami załamanego biodra i odrzuconej przez organizm protezy.

Pani Monika to nauczycielka i bibliotekarka z naszej szkoły KSP 109, żywe srebro ze złotym sercem – działająca, inspirująca, słuchająca. Ciągle pochłonięta jakąś grą, rozmową, czytaniem, zawsze otoczona wianuszkiem podopiecznych. Zajmuje czołowe miejsce w pamięci absolwentów, którzy przy odwiedzinach rzucają jej się na szyję.

Pragniemy, aby nowi uczniowie również ją poznali i tak pokochali jak jej znani.

Wrodzona skłonność pani Moniki do poszukiwania przygód nie pozwoliła jej spokojnie przeczekać pandemii – na jesieni 2020 roku spróbowała jak smakuje Covid, który w duecie z chorobami współistniejącymi zaserwował długi i niepewny pobyt w szpitalu. Sprawdziła też jak się oddycha pod tlenem, jak boli złamane biodro oraz co znaczą miesiące leżenia, walka z odleżynami i trud przemieszczania się na niezbędne badania. Po tych przygodach jedna na milion przypadłość powstała i ówczesna proteza została odrzucona przez organizm. Teraz Pani Mońcia ponownie toczy walkę i odzyskuje chęci do twórczego działania, ale ten trud i cierpienie okupione jest ciągłą nauką pokory i coraz to silniejszej wiary na lepsze jutro…

Kto zna panią Mońcię wie, że pod ciepłą i miękką aparycją skrywa się twarda kobieta, która łatwo nie odpuszcza i nie schodzi z posterunku. Teraz już od pierwszego pobytu szpitalu, kolejny pobyt za kolejnym jest przygotowywany, jednak swoim optymizmem zawsze podtrzymuje na duchu innych chorych. Łączy się zawsze razem z nami w modlitwie, zarówno  w intencjach społeczności szkolnej, jak i w intencji pokoju na świecie.

Zawsze odpisuje pełne nadziei smsy. Ma czas i siły dla każdego.

Obecnie pani Monika oczekuje na nowy termin kolejnej operacji. Razem z nią czeka cała szkolna społeczność, a sztab zaangażowanych specjalistów medycznych rozważa najlepszy wariant wykonania i ponownego wszczepienia protezy stawu biodrowego. Wierzymy, że organizm ją przyjmie, a operacja zakończy się sukcesem.

Dla pani Moni to kolejne nowe wyzwanie – uruchomić nieużywane mięśnie i przywrócić sprawność nogi, słowem zawalczyć o dawną kondycję organizmu. To wymaga reoperacji, a po niej regularnej rehabilitacji.

I dlatego, tak jak wcześniej dzieci otaczały panią Mońcię na świetlicy, dziś możemy ją wszyscy otoczyć naszymi modlitwami i  wsparciem - dzięki wspólnej zbiórce na reoperację i czas rehabilitacji po niej. Możemy sprawić, że pani Monice będzie się lżej i szybciej stawało na nogi.

Uczniowie, Rodzice, Nauczyciele i Pracownicy Katolickiej Szkoły Podstawowej 109