[Edycja z 14.07. Najnowsze wyniki]

Ta zrzutka jest moim desperackim krzykiem o pomoc. Wkrótce stracę wszystkie zapasy pieniędzy, a leczenie, które mojemu Psu uratowało życie, musi być kontynuowane. Tylko jeden z najważniejszych leków kosztuje około stu zł na tydzień. Ale od początku...

W styczniu br. u Miśka pojawiły się pierwsze guzki na skórze, zbagatelizowane przez weta. Od początku marca, kiedy zaczęły się u niego pierwsze ataki bólowe (których na szczęście od dawna nie miewa), chodziliśmy od weta do weta, gdzie diagnozowano go na luźne rzepki i ataki paniki, aż wreszcie pod koniec marca, kiedy na prawdę nie mógł już wytrzymać, łaskawie zrobiono mu USG jamy brzusznej, które wykazało, że w brzuszku był guz. Nie było jeszcze wiadomo, na jakim narządzie się znajdował, ale powiedziano mi, że specjalistyczne USG to wykaże. Okazało się więc następnie, że guz zlokalizowany był na wątrobie i jest nieoperacyjny, w związku z czym w rodzinnym mieście odmówiono nam pomocy. Wyjechaliśmy z Miśkiem do Warszawy, bo jest tu więcej możliwości, są specjaliści i lepszy sprzęt diagnostyczny. Błądziłam z początku, tracąc ogromne kwoty na koleje wizyty, z których nic nie wynikało. Na pierwszej pobrano biopsję z guzków na skórze, ale lekarz twierdził, że mój pies może w ogóle nie dożyć wyników. Wyniki dotarły wtedy, kiedy Miśka prowadził już doktor Jagielski, do którego jakimś chyba cudem się dostaliśmy, bo akurat zwolniło się miejsce. Z wyników nic nie wynikało, bo w laboratorium zabrakło odczynników z powodu sytuacji związanej z koronawirusem, jednak Pies miał już wtedy wdrożone leczenie, które okazało się właściwe i to praktycznie w ostatniej chwili, kiedy guz w brzuchu miał już rozmiar 8 x 3 cm i zmierzał do przybrania kształtu kuli (jak to by wynikało z jego wcześniejszego postępowania), a Pies od 2 dni nie chodził na tylne łapki (TK zrobiona 1 kwietnia wykazała przerzut do kręgosłupa) i miał trudności z opróżnianiem pęcherza, wobec czego następnie trzeba było go 3-4 razy dziennie cewnikować dopóki nie zaczął załatwiać się sam (obecnie już sam sika, sam robi kupę, sam chodzi i nawet nieźle zasuwa ;). Dzięki temu, że organizm świetnie zareagował na leczenie, postawiona została diagnoza: mastocytoma.

Młody ma ogromną wolę walki i wewnętrzną siłę, która każe mu się nie poddawać. Ma też rewelacyjne podejście do choroby: jak nie mogę biec, to będę iść. Jak nie będę mógł iść, to się będę czołgać. Jak się nie będę mógł czołgać, to sobie poleżę i odpocznę, a potem znowu spróbuję biec... A pomyśleć, że jeszcze przed paroma miesiącami taki był z niego panikarz! Dziś to niemal mistrz zen :) ale uparty mistrz! Kiedy jeszcze samodzielnie nie chodził, kupiłam mu wózek inwalidzki. Przymiarka tego wózka tak go zmotywowała, że wkrótce zaczął stawiać pierwsze kroki :) Każdego dnia świętujemy jakieś postępy, ale zapasy pieniędzy kończą się w zastraszającym tempie. On mimo wszystko wciąż wymaga całodobowej opieki, a ja nie mam możliwości wzięcia kolejnego kredytu ani podjęcia pracy (chyba że jakaś dobra dusza pomoże mi znaleźć coś, co pozwoliłoby pogodzić opiekę z pracą?). Rodzina też nie może nas nieskończoność wspierać, każdy ma ograniczone zasoby i mamy kryzys... Tymczasem sam tylko jeden najważniejszy lek, który Miśkowi uratował życie i którego nie może przestać brać przez najbliższe co najmniej pół roku, kosztuje około stu zł na tydzień. A to jest niestety jeden z najmniejszych wydatków... Zawsze ja pomagałam innym, poświęcając nieraz siebie dla innych i ciężko jest mi prosić o pomoc, ale teraz nie mam innego wyjścia, bo inaczej po prostu nie dam rady. Nie proszę przecież dla siebie. Wiem, że jest dużo tego typu zrzutek, ale może akurat zdarzy się jakiś kolejny cud? Proszę, pomóżcie nam wygrać z tą wredną chorobą! Pomóżcie nam udowodnić, że rak to nie wyrok bez względu na to, do jakiego gatunku się należy. Wierzę głęboko, że tych wszystkich wcześniej bezskutecznie odwiedzanych wetów, którzy Miśka chcieli od razu uśmiercić, odwiedzaliśmy właśnie po to, by po wszystkim móc się im pokazać i udowodnić, że jednak Można. Nawet jeśli jest się psem i wszyscy wokół skazują cię na śmierć. Psy, które zachorują na raka, najczęściej umierają dlatego, że leczenie jest drogie, a eutanazja powszechna i dostępna od ręki bez względu na to, czy pacjent sobie jej życzy, a w ludzkiej mentalności pokutuje myślenie "to tylko pies", które niestety siłą rzeczy, chcąc nie chcąc, oddziałuje również na tych, którzy myślą, że są od niego wolni. Choroba nie bierze się znikąd. Psy chorują na nowotwory nie dlatego, że je trafia grom z jasnego nieba, tylko niestety przez niewiedzę i błędy nieświadomie popełniane przez ich opiekunów, czego ciężko niestety uniknąć, skoro wiedza na tematy choćby psiej dietetyki dopiero zaczyna się rozwijać, a w necie próżno szukać informacji choćby na temat szczegółów budowy i działania psiego układu limfatycznego. Misiek był przy mnie zawsze wtedy, kiedy tego najbardziej potrzebowałam i ja jestem mu winna to, bym teraz ja była z nim i walczyła za wszelką cenę. On zachorował m.in. dlatego, że ja byłam zbyt zajęta wypruwaniem swoich flaków dla innych ludzi, a dla najbliższych, najwierniejszych istot już mi nie starczało sił i czasu. Gdybym potrafiła cofnąć czas, zrobiłabym wszystko, by być przy nim wtedy, kiedy On mnie potrzebował, ale skoro nie mam takiej możliwości, to liczy się to, co jest możliwe do zrobienia Teraz.

Nie potrafię niestety zrobić wesołej stronki na Facebooku, nie potrafię pisać ujmujących tekstów ani nagrywać filmików (nie mogę nawet wstawić tu żadnego filmu, bo mój sprzęt okazał się na to za słaby. Nie rozumiem, dlaczego na Facebooku mogę wstawiać filmy, a tu nie), zmagam się z depresją i boreliozą, a to nie pomaga, ale będę walczyć, dopóki nie wygramy. Nie wiem, co mogę dać w zamian za pomoc, ale zapraszam na spacer z Miśkiem po Lesie Kabackim lub Bielańskim (nasze póki co dwa ulubione :) albo gdziekolwiek bez względu na to, czy coś wpłacisz czy nie.

Zwłaszcza, że szukam też dla niego psiego kolegi lub koleżanki, z któym / którą mógłby się czasem pobawić. Może z Twoim pieskiem się polubią? :) Zapraszam do kontaktu na Facebooku.

Dziś (2 maja) mój mały Wojownik sam wszedł po stromych schodach na drugie piętro, bo się uparł. Jutro może być tylko lepiej, o ile będziemy kontynuować dotychczasowe leczenie, suplementację i rehabilitację. Każde spojrzenie w Jego oczy każe mi walczyć razem z Nim i nie poddawać się, choćby nie wiem jak bolało. Proszę, pomózcie nam wygrać. DZIĘKUJĘ!