W 2008 roku wbił mi się kleszcz, który zakaził mnie boreliozą. I posypała się lawina diagnoz: stwardnienie rozsiane, Hashimoto, arytmia serca. To wszystko przyniosło mi niepełnosprawność, ból i cierpienie. Dzisiaj poruszam się na wózku inwalidzkim. Jeszcze się przesiadam ale niestety czasami moje wysiłki kończą się upadkiem. Tam gdzie nie muszę zrobić kroku a tylko wstać i się obrócić jest ok, gorzej jak muszę podeprzeć się na jednej nodze. I tak muszę sobie radzić w łazience i niestety jest ciężko a dzisiaj było bardzo ciężko.

Upadłam i tak się zaklinowałam nogami między wc a brodzikiem, że nie miałam możliwości wykonania jakiegokolwiek ruchu. Jakby nie szybka pomoc to bym chyba z bólu zeszła z tego świata. Nie było łatwo mnie wyzwolić z tego zakleszczenia. Udało się kolejny raz bez złamania albo innego ubytku na zdrowiu. Tylko ile jeszcze razy się uda ? Moja głowa już tego nie wytrzymuje i najzwyczajniej zaczynam się bać.

To jest domek letniskowy, w którym przebywam od wiosny do jesieni. Jakoś do tej pory sobie radziłam ale już muszę przerobić łazienkę abym mogła wjechać wózkiem. Czyli poszerzyć drzwi, zlikwidować brodzik i zrobić odpływ liniowy.

Kuchnia jest wąska i nie mogę wózkiem się obrócić, przez co ciężko korzystać mi z kuchenki. Nie jednokrotnie poparzyłam się przez co rzadko coś pitraszę. Muszę przenieść zlew i kuchenkę na drugą stronę. Czyli zrobić od nowa dopływ i odpływ wody. Z tej jednej strony zlikwidować meble albo kupić jakieś węższe abym mogła się obrócić.

Że jest domek w lesie, który nie posiada adresu to o dofinansowanie z Pfron nie mogę się starać. Renta starcza mi tylko na skromne życie. Leczenie i rehabilitacja pozostaje w sferze marzeń. Walczę o warunki bytowe aby odciążyć innych bo nie łatwo jest mnie podnieść.