Mam na imię Iwona, mam 33 lata, jestem mamą 4-letniej Marlenki. W lipcu ubiegłego roku moje życie zmieniło się już na zawsze. Diagnoza - rak piersi z przerzutami ,jeden z najbardziej agresywnych ,szybko postępujący o nadekspresji białka Her-2, 4 - tego ostatniego już stopnia... usłyszałam wtedy słowa: "Postaramy się wydłużyć Pani życie". To słowa, które będą tkwić w mej pamięci już na zawsze. Rozpoczęłam ciężkie leczenie, długie i męczące serie chemioterapii i immunoterapii, które trwają do dziś i mimo, że skutki uboczne dają się we znaki to wiem, że muszę być silna i nie mogę się poddać choć momenty słabości przychodzą często.

By było jeszcze ciężej odmówiono mi bardzo ważnego dla mnie leku w szpitalu gdzie mnie leczono, stąd byłam zmuszona szukać pomocy gdzie indziej. Pomoc tą otrzymałam w szpitalu, oddalonego od mojego miejsca zamieszkania o kilka godzin drogi,miejscu w którym będę się już leczyć do końca życia. Długie dojazdy, leki i suplementy są bardzo kosztowne a będąc już pacjentem paliatywnym - niestety dożywotnie. Zaawansowanie mojej choroby i status pacjenta paliatywnego pozbawiło mnie prawa do refundacji operacji, która jest bardzo kosztowna a zarazem dałaby mi szansę na namiastkę normalnego życia i zminimalizowanie nawrotu choroby.

Odczułam na własnej skórze jak niesprawiedliwy i przedmiotowy jest system opieki zdrowotnej w naszym kraju. To czy ktoś będzie miał szanse żyć czy nie to tylko czyjeś pstryknięcie palcami.

Mimo odkładania każdej przysłowiowej złotówki nie jesteśmy z mężem w stanie ponieść tak ogromnych kosztów z tym związanych a na chwilę obecną zaawansowanie mojej choroby nie pozwala mi na podjęcie pracy zawodowej, choć tak bardzo bym chciała.

Będę wdzięczna za każdą ,nawet najmniejszą okazaną pomoc. Pomóż mi żyć - żyć dla mojego małego świata jakim jest moja córeczka...