Stare i schorowane. Niektóre ślepe, niektóre kulawe, niektóre po prostu u kresu życia. Część z nich ma blizny na skórze. Wszystkie noszą blizny na sercu, bo każdy z tych koni przynajmniej raz zawiódł się na człowieku. Śmiertelnie zawiódł.

Każdy z nich został kiedyś skazany na śmierć. Jeden dostał wyrok za to, że był za stary, drugi - za to, że okulał, trzeci - że nie mógł już dłużej rodzić źrebaków. Czwarty był zbyt wolny, piąty w wypadku stracił oko, szósty ma astmę. Każdy z tych koni ma swoją historię, swoje wspomnienia i swoje tajemnice. Każdego z tych koni udało się uratować. Każdy został wyrwany śmierci.

Mamy pod opieką całe stado końskich staruszków i rencistów. Żaden z nich nie może już pracować, żaden nie nadaje się do adopcji. 

Ich dramatyczne historie już dawno przebrzmiały i przygasły. Ich dni płyną teraz spokojnie i leniwie. Spacerują sobie tylko po padokach, skubią siano. Stoją często zamyślone, lub drzemią, wygrzewając grzbiet w słońcu, a wiatr bawi się kosmykami ich grzywy. Czasem któryś cicho zarży, wspominając czasy młodości i świetności. Ich życia udało się uratować, lecz dalej potrzebują wsparcia. 

Na siano dla naszych staruszków potrzebujemy 17 tysięcy miesięcznie. Pomóż nam zapewnić im godne życie i pełne brzuchy. Pozwól im cieszyć się darowanym czasem. Bo dla konia życie ma smak siana.

PROSIMY NAKARM NASZYCH STARUSZKÓW.