Hej,

Mam na imię Ida. Moim marzeniem jest uchwycenie piękna słowiańskiego folkloru na ruchomych obrazach baśni o świecie zawieszonym pomiędzy jawą a snem. Wyobraź sobie jak zmierzch okrywa chłodnym półmrokiem połacie mgły unoszące się nad kamienną drogą prowadzącą do wioski. Słomiane strzechy zdają się nagle wyłaniać z białych kłębów, górując nad ukrytymi pod nocną osłoną z wilgoci i ciemności drewnianymi chatami. Jedynym źródłem światła, napawającym nadzieją na odnalezienie domowego ognia, są tlące się latarenki, zawieszone na palach wzdłuż drogi, których ciepłe, choć rozdygotane światło zdaje się toczyć cichą, nierówną walkę z mrokiem i zimnym, groźnym blaskiem księżyca. Droga wyłożona nierównymi kamieniami pnie się w górę, gdyż osada położona jest na wzgórzu, stanowiąc jakby ostatnią bezpieczną wyspę, pośród morza ciemnej puszczy pełnej mchu, paproci i drzew pamiętających czasy, gdy żaden człowiek po ziemi nie chodził. Nocna pieśń rozbrzmiewa nad osadą, żegnając odchodzący dzień, dołączając do chóru świerszczy, szumu potoku oraz drzew.

W tym miejscu ludzie boją się nocy.

Bowiem pod jej czarną osłoną dzieją się rzeczy dziwne, a właśnie tu ciemność, okazuje się być przenikniona jedynie dla światła księżycowego. Lecz nawet ono zdaje się być wrogiem, bo każdy wie, że w świetle księżycowym przedmioty zmieniają się i nierozsądnie jest ufać wzrokowi. Osada znajduje się daleko od innych wiosek, przez co ciepła łuna ich światła zaczyna wplatać się złotymi nićmi w całun nocnego nieba dopiero w połowie gościńca, gdzie osady już od dawna nie można dostrzec za plecami.

 Najodważniejsze leśne duchy pojawiają się zawsze z pierwszymi gwiazdami. Przysiadają nad strumieniem, przyglądając się swoim odbiciom, w oczekiwaniu na nadejście nocnej ciemności. Jedynie w jaśniejsze noce ludzkie oko jest w stanie dostrzec ich przezroczyste ciałka, skupiające w sobie światło księżyca. Cierpliwie czekają, aż niebo przybierze odcień ciemnego granatu, te mniej odważne wyruszą dopiero, gdy spowite będą nieprzebraną czernią. Wtedy kroczą w mroku, wstępując w niemym korowodzie między uśpione chaty. Przysiadają na dachach, zaglądają przez okna, z niewysłowioną tęsknotą lgnąc do drewnianych ścian. Przynoszą ze sobą jedynie przenikający chłód, wciskający się szparami do domostw. Starzy mówią, że to dusze zaginionych w lesie osób, których ciała, nieodpowiednio pochowane, zdążyły już pożywić ziemię, korzenie drzew lub zamieszkujące puszczę biesy. Jednak równie dobrze mogą być to jedynie projekcje dziecięcej wyobraźni powstałe wskutek strachu przed nocną ciemnością i lasem. Lasem, z którego zawsze coś patrzy.

Marzę, aby owa wizja wydostała się zza zamkniętych powiek.

Każda osoba, która udzieli nam wsparcia na zbiórce, zostanie wymieniona w napisach końcowych filmu oraz otrzyma plakat w wersji elektronicznej.

Dziękujemy!!!