Proszę Was o pomoc dla moich rodziców.

Powódź zabrała im wszystko. Dom z całym wyposażeniem został kompletnie zalany. To był dom parterowy. Nie było pierwszego piętra, nie było dobrego planu ucieczki. Był strych. Z tego strychu strażacy ściągali tatę siłą, tak bardzo wierzył ze „wszystko będzie dobrze” , albo ze przynajmniej będzie jak poprzednio. 

Bo w 1997 również uciekli na strych. Pamietam tamtą powódź, byłam tam. Pamiętam jak tata przez 3 dni obserwował wodę. Wszyscy odebraliśmy wtedy potężną lekcję pokory od siły natury. Drogo nas kosztowała ta lekcja. Dwa długie kredyty na „cudownych” warunkach i dwa udary mojego taty, które na zawsze zmieniły jego i nasze życie.

Dzisiaj kiedy moi wcześniej urodzeni rodzice, są nieatrakcyjnym kredytobiorcą, a siły witalne nie pozwalają na realizację wszystkich zamiarów, brak sił to brak możliwości. Mimo bardzo dużej pomocy ludzi dobrej woli, cudownych sąsiadów, wojska i wielu wolontariuszy, którzy przyjeżdżają z drugiego końca Polski…nie wygrają tej bitwy bez Waszej pomocy.

Czas gra bardzo na naszą niekorzyść. Obecnie dom nie nadaje się do zamieszkania, nie da się go nawet osuszyć…bo nie działa w nim elektryka. Trzeba działać już, trzeba podejmować ważne decyzje bardzo szybko, a do każdej nich potrzeba dużych pieniędzy, których dwoje emerytów ( tata 86 i mama 72) nie ma. 

Wsparcie rządowe i zagraniczne, które mam nadzieje tym razem będą rzeczywiste, mogą się okazać po prostu za małe i zbyt wolne na ten wyścig…to jest sprint natury. Jeśli mróz będzie szybszy niż Wasza szczodrość , nie będzie o co walczyć. To jest walka o przetrwanie zimy, a może właściwie o przetrwanie właśnie. 

Tato jest w szpitalu. Pod obserwacją. Jego stan jest już stabilny. Mama nadal walczy. Mentalnie i fizycznie, każdego dnia.

Pomóżcie jej nie stracić nadzieji. 

Pomożecie im odzyskać swoje miejsce na Ziemi.

Będziemy wdzięczni za każdą pomoc.